Deel 1 – Nour
Als queer migranten en diasporagemeenschappen voeren we een dubbele strijd – voor onze rechten hier in Nederland en voor de bevrijding van onze thuislanden van Europese beïnvloeding. We staan verenigd tegenover het patriarchaat, fascisme en systemen van hebzucht die ons allemaal uitbuiten. Queer en trans-bevrijding is essentieel in deze strijd, omdat ware rechtvaardigheid alleen kan worden bereikt door collectieve bevrijding van ons allemaal.
We moeten erkennen dat feminisme zonder internationale, queer en trans solidariteit slechts een voorrecht is dat zich voordoet als vooruitgang. Laat ik het eerst hebben over onze broers en zussen in de frontlinie; onze verzetsstrijders over de hele wereld.
Van de inheemse vrouwen in Guatemala en Mapuche-vrouwen in Wallmapu, tot de duizenden die vechten tegen uitwissing en de Zapatistas in Mexico die verkondigden dat het GENOEG was. In Chili organiseerden vrouwen zich in de schaduwen te midden van het geweld van Pinochet. In Iran en Afghanistan worden vrouwen onderdrukt alleen maar omdat ze vrijuit spreken en lopen. In Palestina belichamen Leila Khaled en Ahed Tamimi generaties die weigeren de bezetting te accepteren. Dit is een wereldwijde beweging van vrouwen die zich verzetten tegen onderdrukking in al haar vormen.
Hoewel in Palestina de bevrijding van elke vrouwelijke gevangene werd gewonnen door de overwinning van het verzet in het staakt-het-vuren akkoord, blijven de gevangenissen gevuld worden met nieuwe gevangenen. Palestijnse vrouwen die vastzitten in de Damon gevangenis worden nog steeds wreed behandeld, velen van hen worden vastgehouden zonder aanklacht of proces, zonder toegang tot een advocaat, 23 uur per dag opgesloten in een overvolle cel, zonder eten, zonder warmte en dagelijkse vernederingen. Ze bevallen geketend aan ziekenhuisbedden – ze lijden onder medische verwaarlozing – ze worden gestraft met isolatie in een cel van 1 meter die maanden en zelfs jaren duurt.
Dit zijn onze broeders en zusters: advocaten, journalisten, studenten, moeders, gestraft voor hun bestaan als Palestijnen die de waarheid durven spreken tegen een apartheidsstaat. Hun lichamen worden gecriminaliseerd, hun verzet bestempeld als mentale ziekte. Als activisten, organisatoren, als gewetensvolle mensen die solidair zijn met Palestina, is het onze taak om op te komen voor onze gevangenen; ons kompas in de Palestijnse bevrijdingsstrijd. Als we het over feminisme hebben, moeten we deze vrouwen opnemen in ons begrip van gendergerelateerd geweld.
We staan vandaag in Amsterdam, een prachtige stad gebouwd op koloniale rijkdom. Nederland presenteert zichzelf als een baken van mensenrechten, maar blijft medeplichtig aan systemen van onderdrukking wereldwijd.
Nederlandse pensioenfondsen investeren in bedrijven die wapens leveren die tegen Palestijnse burgers worden gebruikt. Nederlandse bedrijven halen grondstoffen uit Latijns-Amerika terwijl inheemse vrouwen opdraaien voor de gevolgen voor het milieu. Hetzelfde systeem dat de gevangenissen van onze zusters in Damon financiert, wordt betaald met belastinggeld van dit land.
Dus wat doen we met deze kennis?
We organiseren ons. We desinvesteren. We eisen verantwoording. We erkennen dat onze queer en trans-rechten hier in Europa verbonden zijn met de bevrijding van vrouwen in Gaza tot in Bogotá. We staan samen in een gemeenschappelijke strijd omdat we samen sterk zijn. We wachten niet op welke regering of non-profit instelling dan ook om ons onze vrijheid te geven.
Onze bevrijding hangt niet alleen af van waar we tegen vechten, maar ook van hoe we elkaar in de strijd behandelen. Dit betekent dat we de meest gemarginaliseerde stemmen centraal moeten stellen, onze eigen geïnternaliseerde onderdrukkingen moeten uitdagen en bewegingen moeten opbouwen die niet alleen vechten voor rechtvaardigheid, maar deze ook belichamen. Het vereist een feminisme dat het systeem niet dient maar het probeert te ontmantelen. Laat onze mars vandaag meer zijn dan een symbolisch gebaar. Laat het een verbintenis tot actie zijn. Laat het een eerbetoon zijn aan de vrouwelijke, trans- en homoseksuele verzetsstrijders over de hele wereld. Laat het vrijheid eisen voor politieke gevangenen. En laten we de instellingen die deze onrechtvaardigheden in stand houden – inclusief die in dit land – ter verantwoording roepen.
Onze strijd is wereldwijd. Onze solidariteit moet dat ook zijn.
Dank u.
Deel 2 – Srushti
Er is een vuur in ons.
Er is een vuur in mij.
Het vuur van woede.
Komt uit mijn vagina, dreigt alles plat te branden
Rode hete vlammen likken en strelen me
Kronkelend, ver reikend naar de grond
Ik kronkel van woede. Rood. Heet.
Het komt diep uit mijn baarmoederhals
Woede. Verzengend. Woede.
Het laat mijn binnenste kolken.
Rechtschapen woede. Zich verspreidend door mijn hele lichaam. Zo lang verloren. Ze is nu gevonden.
Woede over de leugens.
Leugens. Verpakt in een mooie strik.
Onbetaalbaar. Leugens. Door het patriarchaat verkocht.
Maar iemand betaalt de prijs.
Mijn poesje. Dat is wie.
Zij kan haar niet zijn en jij kan jou niet zijn.
Doe dicht. Wees lief. Demonstratief. Als een bloem. Wees een dame. Lach. Je kunt nu niet humeurig zijn.
Slik. Slik in. Slik je woede in tot het naar je hersenen stijgt.
En je hoofd vult met rotte ideeën van kleinheid en schaamte.
Schaam je. Kut.
Gewoon omdat je bestaat.
We noemen je niet eens bij je naam. Geen naam. Geen verzet.
MAAR
GENOEG is GENOEG!!
Mijn poesje is met incasseren.
Ze is klaar met zich klein te gedragen.
Een volle borst fuck you aan het patriarchale poesje te geven. Klaar met al deze patriarchale bullshit, mijn poesje heeft besloten om te leven.
Een volle borst fuck you aan het patriarchaat, moeten we allemaal geven.
Fuck – het patriarchaat
In een systeem dat ons geïsoleerd en verdeeld wil – staan we samen op in verzet.
Samen staan we op in verzet.
Samen dansen we in verzet.
Samen vieren we feest in verzet.
Onze vreugde is verzet.
Onze woede is verzet.
Onze liefde is verzet.
Als zij oorlog zaaien, laten wij leven bloeien!