Mijn naam is Alejandra. Ik ben een transvrouw, een migrant, een vluchteling, een voormalig sekswerker en een feminist.
Ik ben geboren in een land waar ik geen recht had om over mijn eigen lichaam te beslissen, geen recht op mijn eigen naam, geen recht op mijn eigen identiteit. Toch lukte het me, tegen alle verwachtingen in, om te veranderen en mezelf te worden.
Maar mezelf worden had een prijs. Ik verloor toegang tot onderwijs, werk, goede gezondheidszorg en het recht om een waardig leven te leiden. Ik ben belachelijk gemaakt, geslagen en verkracht. Het patriarchaat strafte me omdat ik mijn mannelijkheid had verraden, omdat ik “minder dan” durfde te zijn, omdat ik met heel mijn hart en ziel een vrouw wilde zijn.
Maar ondanks de pijn kan ik je dit vertellen: vrouw zijn is de meest bijzondere ervaring van mijn leven geweest.
Ik geloofde altijd dat als een recht eenmaal was toegekend, het blijvend was – in steen gebeiteld, onwankelbaar. Zelfs toen ik zelf geen rechten had, gaf dit geloof me hoop. Hoop op een betere toekomst – voor mij, voor transvrouwen zoals ik, voor alle vrouwen.
In juni 2022 werd die hoop de grond ingeboord. Het Amerikaanse Hooggerechtshof vernietigde de uitspraak Roe v. Wade, de mijlpaal die het recht op abortus beschermde. Op dat moment realiseerde ik me dat de rechten van vrouwen – en de weinige rechten waar transgenders zo hard voor hebben gevochten – in een oogwenk kunnen worden weggenomen.
Het gebeurt. Ons bestaan – het bestaan van slechts één procent van de bevolking – is een “probleem” geworden waarvan het patriarchaat gelooft dat het alleen kan worden opgelost door ons uit te wissen. Het begon met ons de toegang tot openbare toiletten te ontzeggen, daarna werden we verbannen uit de sport, werden we gedwongen zonder hormonen te leven en nu hebben we zelfs geen recht meer op paspoorten met onze gekozen namen.
De geschiedenis leert ons dat wanneer één groep het doelwit is, anderen zullen volgen. Kijk maar naar Imane Khalif en Caster Semenya, wiens vrouwzijn voortdurend in twijfel wordt getrokken alleen maar omdat ze bestaan zoals ze zijn – sterk, krachtig en onvoorwaardelijk zichzelf. Hun kracht tart wat een vrouw volgens het patriarchaat zou moeten zijn.
Lieve vrouwen, sta naast ons. Bescherm ons. We hebben jullie nodig. We hebben elkaar nodig.
Zwarte en bruine transvrouwen hebben al te maken met hogere werkloosheidscijfers, geweld en HIV. Als ze niet gedood worden, overleven ze nauwelijks. Overleven is niet leven. We willen leven. We willen liefhebben, gedijen, meer zijn dan alleen overlevenden. Ik wil leven – niet alleen voor mezelf, maar voor mijn transzusters, voor alle vrouwen.
Aan mijn mannelijke en mannelijke LGBTQI+ broers en zussen: als dit nu met ons gebeurt, zal deze golf van haat waarschijnlijk ook voor jullie komen.
We hebben jullie nodig. Bescherm ons. We hebben jullie nodig. We hebben elkaar nodig.
En aan de mannen hier: jullie zullen gelukkiger zijn als wij allemaal vrij zijn, want dan zijn jullie ook vrij van de verstikkende verwachtingen van het patriarchaat.
Aan de mannen: sta achter ons. Bescherm ons. We hebben jullie nodig. We hebben elkaar nodig.
Mijn naam is Alejandra. Ik ben een bruine transvrouw, een migrant, een vluchteling, een voormalig sekswerker, een feminist. Ik ben een mens.
Ik vraag jullie vandaag.
Sta naast ons. Bescherm ons. We hebben jullie nodig. We hebben elkaar nodig.
Dank U.